onde o mundo se chamaba celanova

"A nova prisión por excelencia foi a de Celanova. No que fora convento de frades bieitos, de propiedade pública desde o século XIX, púxose a funcionar unha cadea regular, ao mando dun director e gobernada por oficiais e carcereiros dos corpos de prisións do Estado. Na parte do edificio do antigo noviciado, coñecida popularmente como "O Poleiro", instalaron os presos, que dispuñan do claustro mal chamado "herreriano" como patio. Arredor do claustro do século XVI, logo no XVIII revestido cunha escenográfica pantalla de barroco compostelano, instalouse o acuartelamento das unidades militares que se ocupaban da guarda exterior da prisión, unidades que, nun intre dado, estiveron integradas exclusivamente por mouros ao servizo de Franco.
Antes da caída de Asturias e de Euskadi, a prisión de Celanova custodiaba só presos da provincia de Ourense, de todos os partidos integrandes da Frente Popular e máis sindicalistas. Logo viñeron os prisioneiros de guerra. A parte dos que foron xulgados por tribunais militares e fusilados, unha masa inxente de persoas presas en Celanova foi sacada e asasinada sen formación de causa, dacordo con listas negras que se confeccionaban no Goberno Militar da Rúa do Paseo, Ourense.
Era o que en Ourense se chamaba, "levar ás claudias" ou "claudiar". O lugar preferido para os asasinatos era o alto do Furriolo, próximo a Celanova, que daquela se convertiu en signo de horror, e así o evoca Antón Tovar nun seu poema. Os centos de persoas sacrificadas no Furriolo a partir de 1936 só eran recordadas nos círculos das conservas privadas e no discurso da esquerda xenuína. Os pactos do que eles chamaron Transición, e outros chamamos Reforma, prescribían, nunha cláusula de obrigado cumprimento, a amnesia, a desmemoria, o esquencemento. Máis ca en ningures, no Furriolo e en Celanova se executou con severidade e rigor a orde de silencio selada co apretón de mans entre Carrillo, Felipe, os franquistas, o exército, a banca, a Igrexa Católica e os EE UU que trouxo o actual réxime político español da II Restauración Borbónica.
Houbo que agardar 70 anos para que se fixese memoria pública da carnicería do Furriolo"

Ferrín.

invernal

caen las hojas al llegar el tiempo
que viste de blancura, la extensión;
y al ser arrastradas por el viento
semejan un lamento de aflicción.
---------
tañen las campanas por los muertos
que como secas hojas van cayendo;
¡ya no se ven rosales en los huertos
y el campo su belleza va perdiendo!
---------
y el cielo llora, en eterno llanto
sintiendo la tristeza de la tierra
y esconde tras las nubes su encanto.
---------
y huyendo de los aires de la sierra
la gente temerosa y con espanto
como cobarde caracol se encierra.

España nueva. La Habana (?) de octubre 1923
. no. 86 p. 12.
josé rodríguez faílde

armonias

Sr. xxxxxxx:
La BNJM cuenta con el libro Armonías al cual Ud. hace referencias. Existen
en fondos algunos años de las publicaciones citadas en su email. Es un
trabajo acucioso leer las páginas para encontrar los artículos y otros
trabajos escritos por él. Deme un tiempo para ocuparme del asunto.
Me placería mucho si pudiera ayudarlo en esta tarea, pues además de hacerlo
por mi trabajo, me unen lazos de familia con Orense, ya que mi abuelo
paterno, José Benito González Arias, era oriundo de allí y falleció en Cuba
en el año 1968.
Espero poder ayudarlo.
Saludos afectuosos,
Alma Rosa González.

Grupo de Referencia
Contáctenos en http://www.bnjm.cu

hoxe xardins do bispo cesareo

Este foi o quiosco-librería (estilo mozárabe) de José Rodríguez Faílde. Nos primeiros días do "glorioso alzamiento" queimáronllo uns "incontrolados" (falange) e fóronlle, posteriormente, a depositar as cinzas á porta da súa casa.
Seu pecado era que non vendía prensa de dereitas.

probando probando

Nunca quixen ter un blog, de feito a maioría os aborrezo mais despois de tempo vóulle facer ún pouquiño a pouco ao meu avó que hai moitos anos que morreu.
O seu nome: JOSÉ RODRÍGUEZ FAÍLDE foi represaliado inxustamente (como tod@s) durante e antes da guerra incivil que dicía ún por ái. O seu delito era ter unhas ideas progresistas para a época que non podían soportar as xentuzas fascistas destes lares e de todos os lares da ex-paña (como diría outro por ái)
Xa vós iredes, repito, pouquiño a pouco, enterando de toda a súa historia. Que é a historia de tod@s.
Só comentar que non pretendo facer do meu avó un heroe nin que sexa a punta de lanza de nada. Para min é só un exemplo de sufrimento máis da terrible e odiosa guerra, represión e posterior ditadura no estado español.