recuperación histórica persoal, familiar e colectiva!

quinta-feira, fevereiro 22, 2007

sábado, fevereiro 17, 2007

MÁSCARAS ETERNAS

A Cándido Souto

Ya llegó el carnaval y con él, el bullicio, la algazara el ruido y la alegría. Por todas partes se ven fantásticas caricaturas, ridículas y groseras unas, desprovistas de pudor y gracia las otras. Y es que el buen sentido y la moral se pierden, y es que el vicio y la corrupción aumentan. ¡Que dicha para las viejas que presumen de ser niñas! ¡Que gozo poder ocultar por un momento bajo la encubridora máscara las arrugas que son el sello fatal de los años! ¡Que placer inefable el ser estrechada por enamorado galán y poder engañarse y engañarlo por breve instante, haciéndole creer que es joven y hermosa! ¡Que dulzura ser tratada como en otros tiempos, oyendo a su paso requiebros amorosos de fantásticos enamorados! La muchedumbre frenética de placer, busca en estos días toda clase de extravagancias, y en esta carrera interminable de coches y automóviles, de carros y jinetes, de bailes y saraos, de cines y paseos, no puede decirse que no existe bienestar, no puede negarse que el pueblo está satisfecho, que goza y que se divierte?... Pero cuando volvamos a nuestras casas y nos despojamos de esa ridícula máscara; cuando volvamos a la fatídica realidad se nos entristecerá más la memoria y sufrirá más el corazón, pensado que es un año más de vida y una ilusión menos de ella.
Hay realidades que no se pueden decir; pero a fuerza de razonar, pensaremos que nosotros con nuestro trabajo asíduo pagamos esa locomoción vertiginosa y desenfrenada que corre interminable dando vueltas al Prado y nosotros, ¡infelices! También corremos con la nuestra, que es la natural, para que de agradecimiento no nos despedacen…
El pueblo languidece merced a tanta pompa y boato, a tanto parásito amañado que vive explotando a nombre de la justicia y el progreso, que si no tuvieran más altos y nobles ideales- yo renegaría de ellos.

La máscara eterna que nos agobia, no es necesario esperar al carnaval para verla; se encuentra en todas partes, se ve en todos los lugares, se contempla, se oye, se siente en todo el tiempo y a todas horas. La máscara fatal que todo ser lleva en sí, es la prueba más natural, es el fundamento más lógico para ésta, que, par estos ángeles puros y bellos, las máscaras son un encanto; para los viejos son un recuerdo de su juventud que ¡ay! Jamás volverá; para los pobres y desvalidos un manifiesto de su pobreza, y para los ricos una diversión voluptuosa, una forma de humillar al pueblo con su lujo, como en tiempos de la esclavitud romana gozaban al ver gladiadores despedazarse incompasivos en la “arena” mientras ellos reían de su ignorancia, cubiertos con la máscara de la hipocresía…
Pero no debemos afligirnos en estos recuerdos. Olvidemos por algunas horas las miserias y tristezas y gocemos, gustando los placeres momentáneos que renuevan la ilusión y al son de estos gratos sones musicales, lancémonos frenéticos, rindiendo culto a la alegría, y a Tersípcore.
¿Qué importa en en lóbregas viviendas exhale suspiros y gemidos el viejo enfermo, el niño pobre y la madre ciega, si estos gemidos se han de perder en tortuosas y obscuras calles? ¿Llegan por ventura al Prado cubierto con vistosos colores de serpentinas y confetis, de coches y automóviles los lamentos miserables?
¡Máscara fatal, yo te aborrezco!

JOSÉ RODRÍGUEZ FAÍLDE.

quarta-feira, fevereiro 14, 2007

CON PERMISO DO MEU AVO


Unha denuncia do historiador Dionisio Pereira

A familia (residente en Pontevedra) do antigo alcalde de Cerdedo (dende 1950) e xefe local de Falange nos días que seguiron ao golpe militar, Manuel Gutiérrez Torres, familia que tamén está emparentada con outro falanxista de primeira hora, Francisco Nieto, tenme presentado unha demanda de conciliación que se verá o día 15 de febreiro ás 11h no Xulgado de Paz de Cerdedo, por publicar no libro "A IIª República e a Represión franquista no Concello de Cerdedo" editado en 2006 por "Verbo Xido" a seguinte frase: "Persoas sinaladas pola súa presunta participación en diversas manifestacións da represión: Angel, Luis e Manuel Gutiérrez Torres (xefe da Falange, alcalde de Cerdedo nos anos 40 e 50), Eligio e Francisco Nieto (falanxistas)...." Tamén o fan por unha frase semellante publicada no meu traballo incluído nas Actas do Congreso da Memoria celebrado en Narón en decembro de 2003. Esixen que me retracte, que publique esa retractación nos mesmos medios nos que foron escritas as frases devanditas e que acepte unha indemnización polos danos e perxuízos sufridos, "en la cuantía que se determinará en el momento procesal oportuno". Como é evidente, eu nin podo nin quero retractarme, posto que esas persoas foron sinaladas por numerosas fontes orais como participantes nunha represión na que se pasearon a 7 veciños, houbo malleiras, multas, roubos, detencións e humillacións se taxa, etc. etc. Non podo, pois, por que non podo faltar á verdade, e porque tamén está en xogo a dignidade das vítimas. O problema é que só teño fontes orais, posto que como sabedes, os paseos, as malleiras, os roubos, etc. non teñen a penas referencias documentais (só en casos moi excepcionais) e ficaron impunes. Ademáis, eu non utilizarei nunca as miñas fontes orais como testemuñas nun xuízo, porque non podo implicar nesa situación tan desagradable a persoas de máis de 80 anos, que confiaron en min e que xa saben o que foi a represión fascista porque aturaron con ela na súa mocidade. Algúns, ademáis, son familiares directos dos asasinados. En conclusión, está en xogo a liberdade de expresión e o mantemento "per secula seculorum" da impunidade dos agresores, asumida hoxendía polos seus descendentes. A maiores, aqueles que se beneficiaron do franquismo, pretenden seguir facéndoo en retrospectiva. Entendo, pois, que isto sobarda a cuestión persoal, e debera ser tomado en conta xunto con outros "incidentes" similares que están a acontecer (no Grove e en Cambados, por exemplo), por todas aquelas persoas e entidades que vimos traballando na recuperación da memoria da represión franquista, e, se é posíbel, darlles unha resposta colectiva. Por algunhas informacións, me consta que a familia en cuestión tivo presións externas, non sei de quén, pero posibelmente de círculos da dereita, para presentar a demanda. Polo tanto, se temos en conta as ameazas que comezan a proliferar, podemos estar no comezo dunha estratexia para cortar as actividades de historiadores e colectivos debruzados nesta temática, aproveitando os innegables trazos conservadores (por utilizar unha expresión suave) do aparato xudicial: daqueles polvos da Transición, veñen estes lodos. Podedes facer uso desta información da maneira que creas máis convinte. Envíovos tamén un comunicado que fixo a directiva da asociación "Verbo Xido" por se queredes adheriros: trataríase de envialo rápidamente á prensa co maior apoio posíbel de colectivos e persoas. En calquera caso, nós estamos polo labor de facer algo conxuntamente. Outra cousa: o domingo 18 a partir das 12h ate as 17 h. a Asociación de Mulleres "Espadela" celebra no Pavillón de Deportes Municipal a VIIª Festa da Vincha. Pois ben, convidaron a "Verbo Xido" a que puxeramos un posto de libros de autores da bisbarra; daquela, aproveitando o convite, imos facer unha venda masiva do libro en cuestión. Como pode haber rexeites por parte dalgún elemento montaraz da potente dereita local, estamos facendo un chamamento aos amig@s e correlixionari@s a que nos fagan unha visita, tomen un viño, proben a vincha, e nos arroupen coa súa presenza e impidan que haxa ningunha saída de tono dos carcas. Así que xa sabedes, se vos animades a vir pola montaña..... E máis nada. A ver en que queda todo isto.

Saúde
Dionísio Pereira

domingo, fevereiro 11, 2007

sexta-feira, fevereiro 09, 2007